Mijn VBAC was een stuitbevalling
Om 5.17u word ik wakker met het idee dat mijn vliezen breken en stap ik uit bed. Direct naast het bed; pats! Daar breken inderdaad mijn vliezen. Een flinke plons met helder vruchtwater loopt langs mijn benen. Waar werd ik nou precies wakker van? Ons bed is in ieder geval nog droog in tegenstelling tot onze houten vloer. Ik maak Rob wakker en vertel dat mijn vliezen gebroken zijn. Rob begint in eerste instantie te lachen en vraagt of het echt waar is. Ja het is echt waar. Hij moet lachen omdat ik al weken roep dat ik op deze dag, de dag waarop we precies 4 jaar getrouwd zijn, ga bevallen.
Ik app mijn maatschap collega’s Lida en Lydia enthousiast: “SROM om 5.17!”. Ofwel gebroken vliezen om 5.17u! Mijn collega’s mogen de bevalling helaas niet begeleiden, omdat ik een medische indicatie heb. Ik hoop dat een van mijn collega’s wel bij de bevalling aanwezig mag zijn, maar dat weten we nog niet in verband met Corona. We zitten net in de ‘rustige’ periode met betrekking tot Corona, dus we gaan het straks als ik in het ziekenhuis ben overleggen met het geboorteteam.
We bellen mijn ouders dat mijn vliezen gebroken zijn en dat we zo naar het ziekenhuis moeten. Flip ligt nog te slapen, dus mijn ouders komen naar ons huis. Intussen pak ik de tas voor het ziekenhuis verder in en print Rob het geboorteplan. Ondanks dat ik als verloskundige bij een bevalling altijd alles erg netjes organiseer en voorbereid, moeten er – nu ik zelf ‘aan de beurt ben’ – dus nog wel wat dingen gebeuren voordat we kunnen vertrekken.
Intussen bel ik het ziekenhuis en krijg ik een collega-verloskundige aan de lijn. Lachend begin ik het gesprek dat ik bel als barende en niet als verloskundige. De verloskundige aan de andere kant van de lijn reageert enthousiast dat ik á terme (voorbij 37 weken) ben. Ik vertel dat mijn vliezen gebroken zijn en dat de harttonen goed zijn (ja ik ben in deze fase nog steeds wel een verloskundige…). Gezien de stuitligging moet ik wel straks die kant op, maar we mogen het rustig aan doen. We spreken af dat we er tussen 7.00 en 8.00 uur zijn.
Mijn ouders arriveren bij ons thuis rond 7.15 uur. De tijd waarop Flip meestal wakker wordt. We maken Flip wakker en vertellen dat papa en mama moeten ‘werken’. Ergens klopt dat ook wel een beetje. Ik voel in mijn onderbuik dat het wat onrustig wordt. Ik moet me zo nu en dan even focussen op de harde buik of wee (die term wil ik er zelf nog niet aan geven, want ik probeer het nog een beetje te negeren). Er zit nog geen regelmaat in en ze duren nog kort. Mijn ouders worden wat onrustig met het idee dat we nog thuis zijn en sturen eropaan om te vertrekken. Ik voel me ontspannen en heb weinig haast, maar we besluiten om te gaan. Flip zwaait ons uit als we vertrekken naar het ziekenhuis.
In de auto app ik de geboortefotograaf dat we onderweg zijn naar het ziekenhuis. Zij stapt ook in de auto, aangezien ze een stuk verder moet rijden. Ik geef aan dat ze het rustig aan kan doen, want ik verwacht dat ik nog niet zo ver ben en dat het nog een hele tijd zal duren. Ik beval tenslotte voor het eerst vaginaal en ik heb bij Flip geen weeën gehad.
Rond 8.00 uur komen we aan op de afdeling. De autorit was onprettig, maar te doen. Bij de coronatent mogen we met weinig vragen snel doorlopen, omdat ze zien dat ik aan het bevallen ben. De dames kijken mij met medelijden aan, maar ik heb wel zin om te bevallen en ik vind het heel goed te doen. Op de afdeling verloskunde mogen we met de verpleegkundige meelopen naar kamer 45. De kamer met een bevalbad. Vanwege de stuitligging mag ik alleen tijdens de ontsluitingsfase in bad. De uitdrijving zal op bed moeten plaatsvinden. Het lijkt mij alsnog erg prettig om de weeën op te vangen in bad, dus vandaar deze keuze.
8.40u
Intussen worden de doppen van het CTG apparaat op mijn buik aangesloten. De hartfrequentie van de baby wordt tijdens de hele bevalling gemonitord, omdat ik een litteken in mijn baarmoeder heb (de keizersnede bij Flip) en omdat Loek in stuit ligt. Ik krijg een mobiel CTG, zodat ik in bad kan zitten. Dit houdt in dat ik niet vast zit met kabels aan het CTG apparaat. Dit is ook erg fijn voor het kunnen bewegen op de verloskamer.
Rob zet het nummer Banana van Shaggy aan voor de goede sfeer. Je zou kunnen denken dat is een bijzondere muziekkeuze voor een bevalling, maar ik vond het wel gezellig. De weeën komen mooi regelmatig nu. Ik zie aan de verpleegkundige haar gezichtsuitdrukking dat ze me “in partu verklaard heeft”. Zo noemen wij dat als hulpverlener in de geboortezorg als een barende ontsluitingsweeën heeft en dus daadwerkelijk aan het bevallen is. Vervolgens komt de verpleegkundige ook nog met het goede nieuws dat een van mijn collega’s erbij mag zijn. Lydia is spreekuur aan het doen en Lida is vrij. Ik bel Lida om te vragen of het haar lukt om opvang te regelen voor haar dochter en of ze erbij wil zijn. Dat wil ze en we spreken af dat ze er tussen 11.00 en 12.00 uur is.
Rond 9.30 uur arriveert de gynaecoloog in opleiding op de kamer. Ze heeft aandacht en tijd, wat direct voor een goede sfeer zorgt. Ik besef nog meer hoeveel invloed een zorgverlener op een bevalling heeft. In mijn geval in positieve zin. Ze gaat toucheren en ik hoop op 1-2 cm met de weeën die ik heb. Dat zou een goed begin zijn. Ik ben tenslotte voor het eerst aan het bevallen en het is echt nog heel goed te doen. Dan zegt ze 4 cm!!! Ik ben helemaal verbaasd en euforisch. 4 cm al!!! Dit gaat me wel lukken, denk ik bij mijzelf.
De gynaecoloog in opleiding vertelt dat de gynaecoloog/perinatoloog die mij het meeste begeleid heeft in de zwangerschap dienst heeft van 13.00 – 17.00u. Daarvoor en daarna heeft een andere gynaecoloog dienst. Ik zeg daarop lachend: “oh dat komt goed uit, want hij wordt om 15.00 uur geboren”. Ze moeten lachen. Ik vermoed dat ik niet heel serieus genomen word en dat vind ik ook meer dan logisch. Die schatting van 15 uur was een berekening van een split second, waarbij ik dus verwacht dat mijn bevalling erg snel zal verlopen. Ergens een gevaarlijke voorspelling, maar ik heb ook stiekem echt het gevoel dat het ‘zo gepiept’ is. De afgelopen weken heb ik dat ook al een paar keer voorzichtig tegen Rob gezegd, met de tekst er telkens achteraan dat het waarschijnlijk juist wat langer zal duren omdat ik een control freak ben en ook nog eens verloskundige, maar dat het ook oké is als het langer duurt om mezelf met beide benen op de grond te houden.
10.00 uur
De geboortefotograaf Cindy arriveert op de verloskamer. We praten kort, maar ik zit al erg in mijn bubbel, dus sluit me af. Rob en Cindy zitten te kletsen en ik luister naar ze. Cindy is ook reislustig net als wij, dus ik hoor leuke reisverhalen langskomen. Af en toe meng ik me kort in het gesprek. Ik vind het wel fijn dat ze praten. Ook tijdens een wee is het prima. Het leidt me af van de weeënpijn.
10.15
Ik besluit om in bad te gaan. Ik moet even moed verzamelen om me te verplaatsen naar het bad. Ik heb het ook wat koud en weet niet zo goed of ik zin heb om me helemaal uit te kleden.
Ik ga er toch maar in, want ik verwacht dat ik het wel lekker ga vinden als ik er eenmaal in zit. Daarnaast had ik ook van tevoren helemaal bedacht om in bad te zitten, dus moet ik het ook maar proberen vind ik. Het is erg ongebruikelijk om bij een stuitbevalling in bad te zitten en zodra ik mag persen moet ik dan ook op bed komen liggen, zodat de gynaecoloog de uitdrijving optimaal kan begeleiden. Rob is me intussen trouwens super goed aan het coachen. Vanaf het begin van de bevalling is hij aanwezig in de ruimte en bij mij in de buurt. Klinkt lekker zweverig, maar zo is het wel. Hij kriebelt me door mijn haar en aait me over mijn arm. Zo nu en dan zegt hij iets bemoedigends en wijst hij me op mijn focus van de ademhaling.
10.45
Rob stelt voor om de ontspanningsoefeningen van de hypnobirthingcursus (peaceful birth) op te zetten. Ik heb de draadloze oordopjes meegenomen die ik een paar weken terug heb gekregen. Ik heb ze thuis al een paar keer gebruikt en ze zijn opgeladen. Het leek me handig in het bad, zodat de telefoon iets verderop kan liggen. We krijgen ze alleen niet aan de praat. Waarschijnlijk zijn er te veel telefoons met bluetooth in de ruimte. Intussen komen verschillende mensen binnen en staken we het oordopjesverhaal. Ik had er sowieso toch al niet mega behoefte aan, want ik zit lekker in mijn eigen ontspanningsbubbel. Visualisaties doe ik eigenlijk ook niet. Waar ik wel op gefocust ben is het openen van mijn bekken, eigenlijk ook een visualisatie. Zodra ik een wee krijg ga ik op mijn knieën zitten en leun ik met mijn gezicht tegen de badrand aan. Door me af te schermen van de omgeving kan ik me goed focussen op het openen van de onderkant. Intussen is Lida ook gearriveerd en ze coacht me samen met Rob. Zo fijn dat ze er is en ik dit met haar kan delen.
11.30
De gynaecoloog in opleiding is weer op de kamer en stelt voor om me te onderzoeken. Ze toucheert en vertelt ons dat ik 6 cm ontsluiting heb. Prima volgens het boekje. Hier kan ik mee leven. Ergens verwacht ik verder te zijn, omdat ik al met 4 cm begon en het gevoel heb dat de bevalling snel zal gaan. Ik parkeer deze gedachte direct en prijs mezelf gelukkig dat ik ten opzichte van het vorige toucher mooi ontsluit volgens het boekje (1 cm per uur).
12.15u
Vrijwel direct na het toucheren krijg ik toenemend drukgevoel. Om 12.15u ga ik terug in bad en ik voel dat ik persdrang begin te krijgen. Ik had de hele tijd al het gevoel dat het snel zou gaan en dit klopt in mijn hoofd. Op het moment dat ik van het bed naar het bad verplaats voel ik het al opkomen en denk ik: ja, zie nou wel!
12.40
Ik zit al een tijd in bad persdrang weg te zuchten. Ergens zouden we misschien de gynaecoloog al moeten bellen, maar we besluiten toch nog even te wachten. Lida en ik weten namelijk allebei dat ik dan uit bad moet en ik vind het zo fijn in bad. Achter de schermen wordt uiteraard het CTG ook in de gaten gehouden, dus dat geeft ook wat ruimte om te wachten.
Tegen 13.00u voel ik dat er een voet naar beneden zakt. Lida belt de gynaecoloog. De gynaecoloog in opleiding en de gynaecoloog/perinatoloog (die mij de hele zwangerschap begeleid heeft en van 13-17 uur dienst heeft) komen binnen. Het wordt nu wel zwaarder. Ik weet niet meer zo goed wat voor houding ik aan moet nemen. De persdrang is heftig en ik voel dat hij zakt in mijn bekken. Het bekken komt onder druk en dat is pijnlijk.
13.20u
De gynaecoloog wil me onderzoeken, dus ik ga terug richting het bed. Er blijkt nog “een randje voor te zijn”, ofwel 9,5 cm ontsluiting! Bij voorkeur moet ik de persdrang nog een tijd wegzuchten zodat de billen van de baby zo diep mogelijk in het bekken zakken. Bij een stuitligging is het belangrijk dat de uitdrijving vlot en soepel verloopt.
Na een tijd wegzuchten van de persdrang vraagt de gynaecoloog of ze weer moeten voelen of ik al volledige ontsluiting heb zodat ik actief kan gaan persen. Ik vind het prima om nog een tijdje zo door te gaan, ondanks dat ik denk aan de vele vrouwen in mijn praktijk die aangeven dat persen ‘het goede stuk’ van de bevalling is en persdrang wegzuchten zo naar is. Wij noemen deze fase waarin ik me nu bevind de ‘wanhoopsfase’. Ik voel de wanhoop of angst helemaal niet. Het wegzuchten van de persdrang is wel een klus. Ik vraag me dus wel af of ik me niet moet laten toucheren om dus eventueel te kunnen gaan persen. Ik besluit om nog even zo door te gaan en me niet te laten toucheren. Laat die billen van de baby maar goed zakken.
Rond 14.00u word ik opnieuw getoucheerd en heb ik volledige ontsluiting. “Billen op H3” zegt de gynaecoloog. Rob weet niet waar ze het over heeft, maar ze vertelt het aan mij omdat ik dan weet hoe diep de baby in mijn bekken zit. Ik mag actief gaan persen en dat betekent helaas ook de benen in de beensteunen, maar ik vind het prima.
Het persen is volgens de meeste vrouwen het ‘goede stuk’, maar ik vind het een hele klus. Beide knieën van de baby zijn opgetrokken richting zijn buikje, dus het is pijnlijk in mijn bekken aan de achterzijde. Ik voel dat het bekken onder druk staat. Na verloop van tijd wordt de aanmoediging om mij heen steeds enthousiaster. De pijn in mijn bekken neemt ook steeds meer toe en ik heb het gevoel dat dit niet kan. Ik vraag me af hoe vrouwen dit het ‘goede stuk’ kunnen vinden. Ik vind dit veel pijnlijker dan de ontsluiting.
Ik vraag me op een gegeven moment ook af hoe het gaat voelen als het hoofd geboren moet worden. Het hoofd is in diameter namelijk groter dan het bekken van de baby. Zal dat dan nog pijnlijker zijn? Ik maak me er echter geen zorgen om. Het zijn gewoon gedachten die langskomen. Er is eigenlijk geen moment dat ik twijfels of zorgen heb. Ik zeg overigens wel een keer: ‘dit past niet hoor’. Geen idee of iemand het gehoord heeft, want op de een of andere manier ben ik ineens mijn stem kwijt ondanks dat ik alleen rustig uitgeademd heb tijdens de weeën en niet het ‘klassieke’ zuchten heb toegepast.
De gynaecoloog beaamt wel een paar keer dat het te verklaren is dat het pijnlijk is door de niet zo handige ligging van de baby. De bevestiging is fijn om te horen. Na 45 min persen is er één been tot en met de knie geboren en de andere knie wil niet verder meer komen. Het CTG verslechtert en daarom stelt de gynaecoloog voor om een “epi” (knip) te zetten. Ineens ben ik super alert en roep ik, voor mijn gevoel heel hard, NEE!!! Ik weet door hoeveel weefsel geknipt moet worden, omdat ik dat ook wel eens als verloskundige moet doen, en ik vind het een doodeng idee.
Voor het eerst tijdens de bevalling ben ik bang. Bang voor de enorme pijn van het knippen. Ik spreek dit uit naar de gynaecoloog en ze geeft aan dat het CTG nu wel echt aan het verslechteren is en de baby zo wel geboren moet worden. Even ben ik echt een verloskundige en vraag ik haar of ze ‘m (de baby dus) dan ook heeft na het zetten van de knip. Ze antwoordt dat hij dan in ieder geval tot zijn schouders geboren wordt en dan zal het wel snel gaan. Prima doe dan maar. Ik krijg nog een kans om het ‘zelf’ te doen, maar ze verdoven wel vast. Iieeeehh! Wat een scherpe pijn zijn die prikjes van het verdoven. Het is niet heel pijnlijk, maar de pijn is zo anders dan de pijn die ik de hele tijd al ervaar. Vervolgens komt de wee en denk ik: nu alles op alles. Voor mijn gevoel perste ik tenslotte de hele tijd nog maar op 80% van mijn kunnen. Dit omdat hoe harder ik perste hoe pijnlijker het was in mijn bekken. Helaas komt het beentje niet veel verder en is de knip nu echt nodig. De baby vindt het niet meer leuk en moet geboren worden. Ze zet de knip en direct worden de billetjes geboren. NU moet ik mijn ogen open doen denk ik (uitroepteken uitroepteken). Gedurende de gehele bevalling heb ik mijn ogen gesloten. Ik zit zo in mijn bubbel dat ik mijn ogen ook niet kan openen, maar ik weet dat ik NU moet kijken. Ik wil zien hoe hij geboren wordt.
Lida heeft een spiegel vast en ik zie precies hoe hij geboren wordt tot aan zijn schouderbladen. Één armpje is opgeslagen naar boven en deze moeten ze naar beneden bewegen. De gynaecoloog vraagt of ik op eigen kracht verder kan persen (de wee is weg) of dat ze een wee moeten wachten. “Ik kan nog wel”, zeg ik. Nog één keer goed persen en dan volgt het hoofd. Daar is hij! Hij wordt op mijn buik gelegd. Hij is er! Het is gelukt! Het is gelukt! Het is gelukt! Ik kan het niet bevatten en kijk bevestigend naar Rob. Die staat te snikken naast me van geluk. Ik zie de trots van hem af stralen. Ik zie dat hij zo blij is met de geboorte van Loek en dat hij zo trots op me is. Vervolgens kijk ik naar Lida en die staat net iets verderop voldaan met tranen in haar ogen te kijken naar ons. Zo lief. Zo fijn dat ze er is. De gynaecoloog legt uit waarom de knip nodig was. Het kan me niet meer schelen. Hij is er en ik ben gewoon bevallen van een stuit! Een droom die uitkomt. Loek doet het zo goed. Een warm nat volgroeid mensje op mijn borst. Ik ben zo intens gelukkig. Vol trots kan ik zeggen: Mijn VBAC was een stuitbevalling! Ofwel mijn vaginale bevalling na een eerdere keizersnede was een stuitbevalling.
Ze vragen hoe hij heet. “Nou zeg het maar”, zegt Rob en ik antwoord: “Dit is Loek Johannes”. “Johannes??? Toch wel?”, vraagt Rob. “Ja, toch wel.” Net als Flip vernoemd naar beide opa’s. We moeten allemaal lachen om deze spontane actie van mij. “Helemaal goed”, zegt Rob. “Dan doen we dat.”
“Hoe laat is Loek eigenlijk geboren?” Er wordt geantwoord: “Om 14.58 uur!” Serieus maar 2 minuten voor mijn voorspelling van 15.00 uur. We grappen: “Als ze nou nog een wee hadden gewacht met die knip, dan zou hij precies om 15.00 uur geboren zijn!” Hoe is het mogelijk…
Dan moet de placenta nog geboren worden. Daar kan ik wel een beetje tegenop zien. Nog een keer persen en dat bekken doet echt wel veel pijn nu. Gelukkig is het zo gepiept.
De gynaecoloog gaat intussen hechten en ik geniet van Loek en van het bijzondere moment van een baby op mijn borst. Intussen drinkt Loek al uit beide borsten bij me. Ik zie hem al slikken. Wat bijzonder om deze baby direct vast te mogen houden en aan te kunnen leggen aan de borst. Wat een fijne start.
We beeldbellen onze beide ouders en Lydia wordt ook op de hoogte gebracht. Die laat weten dat ze stralend spreekuur zit te doen na dit mooie nieuws. Zo’n drie uur na de geboorte gaan we naar huis. Flip heeft thuis net zijn eten op en we installeren ons stiekem boven op bed. De geboortefotograaf is ook meegekomen. Ze legt de eerste ontmoeting van Flip met zijn broertje Loek vast. Flip is helemaal verwonderd en vindt het fantastisch. Wat leuk om te zien. Vervolgens is het voor Flip tijd om naar bed te gaan. Net zoals we Flip in de ochtend samen uit bed hebben gehaald, brengen wij hem nu weer samen naar boven. Het klopt helemaal.
Hoe bizar het misschien klinkt, maar ik durf te zeggen dat ik een droombevalling heb gehad. Natuurlijk heb ik heel hard moeten werken, maar ik kan me niet herinneren dat ik echt pijn ervaren heb tijdens de ontsluiting. Ik denk dat de voorbereiding hieraan meegedragen heeft. Ik voelde me tijdens de hele bevalling zo ontzettend rustig en vol vertrouwen. Het ‘moest’ gewoon gebeuren. De uitdrijving vond ik wel hard werken, maar dit kwam mogelijk ook door de ligging van Loek met zijn opgetrokken knieën. Ik kan me voorstellen dat het best confronterend is om te lezen hoe positief ik mijn bevalling heb ervaren als je zelf een nare ervaring hebt gehad. Weet dat wij de andere kant ook kennen door wat wij hebben meegemaakt met Flip. Mijn tip: bereid je goed voor op je bevalling door je in te lezen en te onderzoeken hoe je je het best kan ontspannen. Voor mij was dat leren mediteren en het doen van ontspanningsoefeningen. Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verhaal en dat jullie er wat aan hebben.
Fotocredits: Cindy Willems van Birthday Fotografie (eerste foto is door mij zelf gemaakt toen we naar het ziekenhuis vertrokken).