BLOG Lida – “het leven van verloskundige Lida” (3)
(al gepubliceerd op Kids & Kurken)
Ik heb dienst, tot dusver is het ‘relatief rustig’. Vanmorgen heb ik kraamvisites gereden en fijn kunnen napraten met de kersverse moeders over hun bevalling en de eerste dagen met hun kindje. Daarna heb ik de administratie weggewerkt. Bloeduitslagen, echoverslagen en brieven van gynaecologen geïnterpreteerd en gekoppeld aan het dossier van de zwangere.
Vanmiddag heb ik voor mijn collega nog een stukje spreekuur gedaan. Omdat de dienst rustig was kon ik dat prima combineren. Rond half 6 ben ik thuis. Ik begin vast met koken, Arjan komt zo ook thuis, dan kunnen we gezellig samen eten. Groentes snijden voor een lekkere salade. Aardappeltjes klaarmaken en in de oven schuiven. Leuk om mee bezig te zijn, en het ruikt ook heerlijk. Rond 6 uur stapt Arjan binnen, het eten is net klaar. We scheppen op en ploffen op de bank om tijdens het eten weer even een aflevering van een serie te kijken waar we middenin zitten! Heel ver komen we niet… want een paar minuten na 6 uur gaat de diensttelefoon.
“Hoi, met Dorien*”. “Het lijkt hier wel serieus nu.” Zegt ze opgewekt. Ik klets even met haar en ze vertelt me dat haar vliezen niet zijn gebroken, maar dat ze wel regelmatige krampen heeft. Het lukt niet meer om het eten koken af te maken zegt ze. Ik overleg even met haar en vraag of ik gauw m’n bord leeg kan eten. Dan kom ik direct daarna, ik geef aan dat ik dan met circa 20-30 minuten bij haar ben. “Ooh dat is goed hoor! Doe maar rustig aan.” Dorien verwacht haar 2e kindje en is 39 weken zwanger. Haar vorige bevalling ging al best wel vlot, dus dat houd ik in gedachten. Iets in mij zegt me dus ook dat ik niet rustig aan moet doen zoals Dorien zei. Ik eet nog gauw een paar happen voordat ik m’n halflege bord wegzet in de keuken. Ik grijp m’n visitetas en geef Arjan een kus. “Was gezellig!” zegt hij plagend. En wenst me succes.
Gelukkig is het niet ver, ongeveer een kwartiertje rijden. Net voor half 7 stap parkeer ik mijn auto. Met de visitetas in mijn hand loop ik naar de achterdeur. Al lopend zeg ik; “Hallo!” tegen de mensen die bij hun auto staan en bezig zijn om Tessa*, de dochter van Dorien en Bart*, in de autostoel te zetten. Dat zullen wel de ouders van Dorien of Bart zijn, gaat er door mijn gedachten. Ik stap het huis binnen en doe de deur achter me dicht. Trek gauw mijn jas uit en roep ‘hai!’. Van boven hoor ik al gepuf, dus ik loop meteen door naar boven. Dorien, tiptop gekleed in een mooie blouse met een mooie pantalon en hippe laarsjes, staat naast het bed en zegt; “Fijn dat je er bent, het is wel heftiger geworden”, terwijl ze dat zegt loopt ze heen en weer langs de zijkanten en het voeteneinde van het bed. Ik neem in een halve seconde de ruimte even in me op, het is niet ruim, maar dat geeft niet. Dorien heeft precies genoeg ruimte om langs de zijkant van het bed te lopen, vervolgens langs het voeteneinde en dan langs de andere zijkant.
Vervolgens draait ze om en loopt dezelfde route terug. Ik sta in het hoekje en geef haar ruimte. “Ja sorry hoor!” zegt ze. “Ik wil graag blijven lopen, want dan kan ik de weeën het beste opvangen.” “Hartstikke goed!” zeg ik bemoedigend. De verticale houding waar ze zich in bevindt als ze loopt zorgt ervoor dat de zwaartekracht meehelpt en het verloop van een bevalling vaak vlotter is dan wanneer een vrouw de hele tijd zou liggen. Ik zeg tegen Dorien dat wanneer het haar zo even lukt het misschien handig is om heel even in bed te komen liggen om dan even goed de ligging en de conditie van de baby te controleren en als ze wil eventueel een inwendig onderzoek te doen. Dat lijkt haar een goed plan, ze wil graag weten waar ze staat in het bevallingsproces. Ik vraag Bart waar het kraampakket is en hij loopt even naar de babykamer om deze te pakken. Dan dient zich de volgende wee aan. Dorien staat wijdbeens aan het voeteneinde van het bed en leunt met haar handen op het bed. Abrupt kijkt ze op en ze kijkt me aan. “HET KOMT ERAAN!”, “NU!”. Een fractie van een seconde na haar woorden horen we gekletter op de laminaatvloer; de vliezen zijn gebroken. Het vruchtwater is mooi helder van kleur. Dan realiseer ik me dat ik alleen nog maar mijn visitetas mee had genomen naar binnen en toch ook echt even mijn verlostas en spoedtas nodig heb.
Bart loopt de slaapkamer weer binnen met het kraampakket. “Lukt het hier?!”; vraagt hij. Ik antwoord hem met; “Ja het lukt, maar de baby komt eraan!”, “Mooi vlot!”; zegt hij lachend. Ik tast m’n broekzakken af. Shit, waar heb ik m’n autosleutel?!; vraag ik me even af. Hij ligt bovenin m’n visitetas zie ik direct daarna. Ik pak hem en net als de slowmotion-beelden in een film kan ik nu nog voor me zien hoe ik de sleutel naar Bart toe gooi. Ik geef hem een duidelijke instructie. “Bart”, “Je moet nu naar mijn auto lopen en uit de kofferbak de zwarte en de rode tas ophalen.” Hij voelt de tijdsdruk en rent de trap af naar beneden.
Ondertussen rits ik de laarsjes van Dorien open en help haar deze uitdoen. Ook de natte sokken pel ik van haar voeten, om daarna haar broek en slipje in 1 beweging te laten zakken. Ik sta schuin naast haar en ze staat nog steeds iets voorover geleund aan het voeteneinde van het bed. Ik zie dat het hoofdje al geboren is. Gauw zorg ik ervoor dat mijn handen in de buurt van het hoofdje zijn. Doordat er weinig ‘werkruimte’ en ruimte om te bewegen is vraag ik Dorien het bed op te klimmen vanaf haar positie aan het voeteneinde. Ik help haar en ze zit dan op handen en knieën in bed. Naast me staat het kraampakket en op de tast vind ik in de doos een matje welke ik tussen de knieën van Dorien leg om het bed nog een beetje te beschermen. Ondertussen hoor ik Bart de trap weer oprennen met mijn tassen. “Bart kom gauw!” roep ik nog. En terwijl Bart de slaapkamer weer instapt zegt Dorien; “Hij komt hoor!”, en met de volgende wee, waarbij ze niet eens hoeft te persen, wordt het kindje geboren.
Bart staat in de slaapkamer en laat de tassen naast zich neer vallen om vervolgens bij Dorien op bed te kruipen. Ik geef de baby tussen haar benen door aan Dorien, ze komt vervolgens rechtop zitten met haar billen op haar voeten. De baby huilt krachtig en doet het goed. “Wow”, is het enige wat Bart eerst kan uitbrengen.
Dorien heeft tranen van geluk en drukt liefdevol en voldaan haar kind tegen zich aan. Het is een plaatje om te zien! Ik laat ze heel even begaan in het moment en sta het van een afstandje te observeren. Dan geeft Dorien aan dat ze graag wil gaan liggen. Ik leg nog even wat extra beschermers op het bed en help haar draaien en komen liggen terwijl ze de baby goed vasthoudt. We zetten de baby een muts op en pakken het lekker in met wat doeken. Bart komt op z’n zij bij haar liggen en samen met Dorien maakt hij kennis met hun tweede kind. Enkele minuten later zegt Dorien ineens; “Wat is het eigenlijk! We weten het geslacht nog niet!” Ik moedig ze aan om zelf te gaan kijken wat het geslacht is. “Een meid!” zegt Bart lachend. “Nu heb ik een huis vol vrouwen!”. Iets waar Bart zich prima mee zal redden schat ik zo in.
De placenta wordt gemakkelijk geboren en het bloedverlies is minimaal. Een leuke meevaller is dat ik niet eens hoef te hechten. Fijn voor Dorien! Vervolgens ruim ik de boel een beetje op en bel ik maar eens de kraamzorg. Hier heb ik eerder geen kans voor gehad. De kraamzorg komt normaal gesproken assisteren bij de bevalling, maar in dit geval was ze nooit op tijd geweest. Dus dit keer maar achteraf. De kraamzorg kan dan fijn even helpen met het opstarten voor de nacht, ouders adviezen geven over de voedingen vannacht en bijvoorbeeld even assisteren met douchen. De kraamzorg arriveert een half uurtje later al. Ondertussen heb ik Dorien en Bart even wat eten en drinken gebracht. Ze zijn weer een beetje terug op aarde en beseffen zich dat ze weer ouders zijn geworden.
Wat een supersnelle bevalling! Ik was maar net op tijd. Als ik het met mijn collega’s over deze bevalling heb dan hebben we het over “Kind in de broek”, dit was eigenlijk nèt niet het geval, gelukkig maar!
Deel via:
