BLOG Lida – ‘het leven van verloskundige Lida’ (deel 1)
(al gepubliceerd op Kids & Kurken)
En dan word je gevraagd naar aanleiding van een reactie op een post op insta of je misschien ook wilt bloggen voor Kids&Kurken. “Eeeeh ja!” Heel gaaf, maar waar begin je dan… Als verloskundige heb ik zoveel mogen zien en meemaken. Genoeg mooie, spannende maar ook verdrietige ervaringen waar ik over zou kunnen schrijven. Maar na een tijdje brainstormen is er niet alleen een lijstje ontstaan waar ik het in de toekomst over zou kunnen hebben, maar kwam ik ook tot de conclusie dat het misschien logisch zou zijn om te beginnen bij het begin.
Sinds 2012 ben ik verloskundige. Om die droom waar te maken heb ik wat hobbels moeten nemen. De wens om verloskundige te worden ontstond aan het einde van de basisschool. Gefascineerd en belangstellend volgde ik het tv-programma “De Bevalling”. Wat ontzettend bijzonder en eervol om mensen te mogen bijstaan in zo’n bijzondere periode van hun leven. Wat het vak ‘verloskunde’ verder precies inhield had ik op dat moment nog geen idee van. Maar de jaren die daarop volgden en het oriënteren op de toekomst en beroepskeuzes maken zorgden ervoor dat ik telkens weer bij hetzelfde uitkwam. Voor mij was er geen twijfel mogelijk. Ik wilde verloskundige worden.
Tijdens mijn middelbareschooltijd paste ik mijn vakkenpakket aan zodat ik zonder problemen kon voldoen aan de toelatingseisen voor de Verloskundeacademie. In 2006 ben ik geslaagd voor de havo en kon ik de volgende stap maken; verloskundige worden! Tenminste, dat dacht ik. Echter was er een toelatingsprocedure voor de opleiding. Veel meiden (en een enkele jongen) wilden starten aan deze opleiding waardoor er een sollicitatiebrief moest worden geschreven en er een toelatingstest moest worden gedaan. Met veel enthousiasme ging ik dit aan. Ik kreeg een brief dat ik het goed had doorlopen, maar op de 12e plaats kwam te staan op de reservelijst. Er waren maar 40 opleidingsplaatsen, dus ik dacht direct; dat wordt niks. Er moest een plan B komen.
Een hoop tranen en gesprekken later kwam ik tot de conclusie dat ik dan verpleegkunde wilde gaan studeren. Ik legde daarmee een algemene en brede basis voor mijn toekomst in de gezondheidszorg. Na een jaar studeren zou ik het dan opnieuw proberen bij de Verloskundeacademie. Zo gezegd, zo gedaan. Ik doorliep het 1e jaar goed en behaalde mijn propedeuse. Maar het ‘verloskundegevoel’ bleef ontzettend kriebelen. Ik schreef me opnieuw in en doorliep opnieuw de selectieprocedure. Weer stond ik op de reservelijst, en blijkbaar niet hoog genoeg. Algauw ging de knop om en besloot ik dan eerst de opleiding verpleegkunde af te maken. De laatste 2 jaar studeerde ik duaal. Dit houdt in dat je tijdens je opleiding al aan het werk gaat. Ik mocht op gesprek komen in het ziekenhuis van Lelystad en werd aangenomen! Ik werkte op verschillende afdelingen en tot slot een half jaar op de afdeling verloskunde & gynaecologie.
Na dit half jaar wist ik het nog steeds zeker. Ik wilde nog steeds verloskundige worden en ging daar alles aan doen. De selectieprocedure in Nederland was niet veranderd in de tussentijd en nog een keer 4 jaar fulltime studeren vond ik op dat moment niet een heel aantrekkelijk vooruitzicht. Ik kreeg een baan aangeboden als verpleegkundige op de kraamafdeling met de mogelijkheid om de specialisatie te gaan doen. Dat aanbod sloeg ik dankbaar maar vereerd toch af en ik besloot uit te wijken naar België. Met het verpleegkunde diploma op zak en de reeds opgedane werkervaring op de afdeling verloskunde was het mogelijk de opleiding in België in 2 jaar af te ronden. Ik had me goed ingelezen, verschillende open dagen bezocht en gesproken met (oud-)studenten. Het zou zwaar worden en zeker niet gemakkelijk. Maar waar een wil is… is een weg! Ik gaf alles op en ging keihard bikkelen. Tijd voor een sociaal leven, een bijbaan of andere leuke dingen was er echt bijna niet. Door mijn vooropleiding kon ik instromen in het tweede studiejaar en kreeg ik enkele vrijstellingen. Maar een heel groot deel van de vakken uit het eerste studiejaar moesten we wel nog volgen. Dit hield in dat je in je eigen tijd door zelfstudie dat er nog bij moest doen. Terwijl je dus ondertussen ook de lessen en vakken van het tweede studiejaar moest volgen en bijhouden.
Algauw begonnen ook de stages, mijn eerste stage deed ik in het ziekenhuis van Lelystad waar ik al bekend was door mijn werk als (leerling-)verpleegkundige. Ik werd fijn begeleid door de verloskundigen en kon mijn eerste bevallingen begeleiden. Wat was dat bijzonder. Een overweldigende ervaring! Vervolgens voltooide ik stages in het ziekenhuis (2e lijn), maar ook in de verloskundepraktijken (1e lijn). Ik ontwikkelde een sterke voorkeur voor het werken in de 1e lijn. Het begeleiden van vrouwen en hun partner vanaf het begin van de zwangerschap tot aan het einde van de kraamtijd vond ik mooi en waardevol. Het opbouwen van een vertrouwensband gaf en geeft mij veel voldoening.
Na 2 jaar keihard werken was het dan zo ver! Ik had mijn examens behaald en kreeg een goede beoordeling voor al m’n stages. Ik mocht mezelf ‘Bachelor in de Vroedkunde’ noemen. Nog tijdens mijn opleiding solliciteerde ik op een vacature voor een zwangerschapsverlof bij mij in de buurt. Ik kreeg de baan en na een korte periode van inwerken ging ik aan de slag als zelfstandig verloskundige.
De eerste dienst. Op donderdag kreeg ik mijn diploma en de dinsdagavond daarna ging ik de dienst in. Telefonisch was er de overdracht en ik hoorde de bijzonderheden over de zwangeren en kraamvrouwen van dat moment. Voor nu was er niemand aan het bevallen. Dus ik kon m’n bed opzoeken. Wat een vreemd gevoel was het, de eerste dienst. – Zou er iemand bellen? – Kan ik het wel? – Doet mijn telefoon het wel? – Na alles nog een keer te hebben gecontroleerd probeerde ik te gaan slapen. Dat lukt niet… en toen na 1,5 uur woelen in bed ging de telefoon! “Hoi je spreekt met Anneke*, ik heb vandaag al behoorlijk wat gerommeld, maar de weeën beginnen nu toch wel serieus te voelen!”. Ze is zwanger van haar 3e kindje en de weeën komen nu ongeveer elke 4 minuten. Dat klinkt goed, de kans dat ze gaat bevallen is groot! Ik spreek af dat ik direct haar kant op kom. Een dik kwartier later sta ik, net voor middernacht, bij ze binnen. Anneke staat dapper de weeën weg te zuchten terwijl ze op het voeteneind van hun bed leunt. We praten wat en daarna onderzoek ik haar. Ze heeft een prachtige buik, ik voel dat het kindje mooi met het hoofdje naar beneden ligt en beluister het hartje van de baby. Ook dat klinkt keurig. Dan doe ik een inwendig onderzoek en voel dat ze al ruim 4cm ontsluiting heeft, de vliezen zijn nog niet gebroken.
Ik overleg wat Anneke wil, ze wil graag thuis bevallen, net als de vorige 2 keren. Lijkt mij een goed plan, haar lijf weet hoe het moet bevallen en omdat het haar 3e kindje is, zou het wel eens vlot kunnen gaan. Ik bel de kraamzorg om te vragen of ze een kraamverzorgende naar ons toe kunnen sturen voor assistentie bij de bevalling. Dan pak ik mijn gloednieuwe verlostas en haal alle benodigde materialen en instrumenten eruit. Zorgvuldig leg ik alles klaar.
Een half uurtje na mijn inwendig onderzoek is het duidelijk dat Anneke het zwaar heeft. Ze wil graag weten hoe het ervoor staat, ze gaat nog even plassen en dan wil ik haar op bed helpen om haar opnieuw te onderzoeken. Net naast het bed breken haar vliezen, helder vruchtwater stroomt langs haar benen. Helemaal prima. De wee daarna ervaart ze direct veel drukgevoel, dit is wat ik verwachtte. Het gaat snel en zo meteen zal ze haar kindje in haar armen kunnen houden. Als Anneke op bed ligt voel ik kort of ze al mee kan gaan persen. Ja hoor! Ze heeft volledige ontsluiting. En dan wordt er na 2 persweeën een hoofdje geboren. Ik kan het kindje nog niet helemaal geboren laten worden want de navelstreng zit maar liefst 3 keer om de nek gewikkeld. Ik probeer het te ‘ontwarren’, door de navelstreng van het nekje te halen, maar daar wil dit meisje niet op wachten. Haar lijfje wordt ook vlot geboren en tussen de benen van de mama haal ik de navelstreng rond haar vandaan. Tijdens het afhalen van de navelstreng begint ze al volop te huilen! Een dochter Saar* is geboren (nog geen uur na mijn aankomst), ze heeft een goede start. De placenta volgt gauw en er is gelukkig voor Anneke amper schade, dus ik hoef niet te hechten. Een prachtige spontane en voorspoedige bevalling. Fantastisch om zo je verloskundige carrière te mogen beginnen.
Een paar minuten nadat de placenta is geboren gaat om 1.00 uur mijn telefoon; “Hoi, met Bregje*, ik bel je even om te laten weten dat mijn vliezen zojuist zijn gebroken.” Ik klets even met haar en vraag uit wat ik moet weten. Ze voelt de baby voldoende bewegen, het vruchtwater is helder en ze heeft nog geen weeën. Ik geef haar wat instructies en we spreken af dat ik even afrond bij de bevalling waar ik nu ben en dat ik met een uur bij hen zal zijn. Als de situatie in de tussentijd verandert dan zullen ze weer bellen. Samen met de kraamzorg ruim ik alles op, zorgen we ervoor dat Anneke comfortabel even kan bijkomen en kijk ik baby Saar na. Ze ziet er gezond en mooi uit, geen bijzonderheden te ontdekken! Wat een opluchting en positieve ontlading. Ik sta stijf van de adrenaline na het zelfstandig begeleiden van mijn eerste bevalling. Ik vertel het Anneke pas na de bevalling dat zij de eerste is en ze vindt het erg bijzonder dat Saar de eerste baby is die ik op de wereld heb mogen helpen.
Houd de website en social media in de gaten voor het vervolg, want de dienst was nog maar net begonnen! De dame met gebroken vliezen had natuurlijk net gebeld, maar daar bleef het niet bij!
(*Uiteraard zijn namen en details aangepast i.v.m. de privacy)
Deel via:
